Arkadaşlarınla, kendinle aynı şekilde konuşur musun? Bundan şüpheliyiz! Arkadaşlarına olduğu kadar kendine de bu kadar iyi davranabiliyorsun.
Seni telefonla aradığımı hayal ettim
söylemek gerekirse: Kendinize karşı kibar olun
ama sen hastaydın ve cevap vermedin.
~ Adrienne Rich
Günlük olarak kendinizle nasıl konuştuğunuzu düşünün. Bugün kendine ne söylediğini hatırlamaya çalış. Sana nasıl hissettirdi? Şimdi, aynı şeyi en iyi arkadaşına da söylemeyi düşün. İşte kendinizle nasıl konuşacağınızı en iyi arkadaşınızla konuşma şekliniz, daha iyi olmanıza yardımcı olabilir.
Yaptığın her şeyi eleştirerek, kendini sürekli hayal kırıklığına uğratıyorsun.
Sıklıkla kendimizden hoşlanmadığımız şeyleri değiştirirsek kim olduğumuzu daha iyi hissedeceğimizi düşünürüz. Fakat, ya tam tersise? Bu anları, ne sebeple olursa olsun, gerçekten sinirlenip kendinize kızdığınızda anlıyor musunuz?
En sevdiğiniz kot çiftini giymeye çalıştığınızdan ve artık onları sıkıştıramayacağınızı fark ettiğinizden ya da başka bir teste girdiğinizden, ya da bir son teslim tarihini kaçırdığınızdan ya da sadece söz vereceğiniz kötü bir alışkanlığı bırakmadığınızdan dolayı.
Bazen özel bir sebep yoktur; bazen kendinizle ilgili rastgele şeylerden hoşlanmıyorsunuz: saçlarınız, vücudunuz, tarzınız, hayatınızla neler yaptığınız, vb. Bu duyguların sürekliliği neredeyse korkutucu ve hemen hemen tüm yaptığınız şey kendini eleştirmek ve yaptığınız hiçbir şey iyi değil yeterli. Standartlarınızı o kadar yüksek bir seviyeye koyarsınız ki, onlara ulaşmayı asla ummazsınız ve bunu yaparken de başarısızlığa uğrarsınız. Kendini hayal kırıklığına uğratmak için kendini ayarladın.
Bunun bir yolu yok: Kendinize karşı savaşmak kaybetmek-kaybetmek bir durumdur. En ekstrem vakaların bazılarında, insanlar kendilerini tatmin etmekten ötürü derinden kaybedilmekte, tam kendini şişirmiş bir kendine nefrete dönüşmektedir. Öyle ki, aslında, kim olduklarının ve kendilerini nasıl gördüklerinin bir parçası haline geliyor.
Sorun yanı sıra çözümde de yatıyor - kendimizle ilgili düşüncelerimiz kendimizle nasıl konuştuğumuza ve yalnızca kendimizle nasıl konuştuğumuza bağlı. Aslında iç monologumuz, hayatımızın hikayesidir: tıpkı diğer insanlarla konuşma biçimimiz, bizim hakkımızda görüşlerini (ve kendileri bir ölçüde), kendimizle konuşma şeklimizde, kendi görüşümüzü etkiler. kim olduğumuz hakkında.
Kendi kendimize konuşma şeklimiz kim olduğumuzu nasıl hissettiğimizi etkiler.
Diyelim ki size karşı sözlü olarak küfür eden bir arkadaşınız var.
Örneğin, birlikte takıldığınızda şişman, sakar, aptal, çirkin, sıkıcı vb. Olduğunu düşündüklerini açıkça belirtme alışkanlıkları vardır. Veya, başarılı olduğunuzda sizi tebrik etmiyorlar veya gerçekten desteğe veya desteğe ihtiyacınız olduğunda başarısız olacağınızı söylüyorlar.
Bu arkadaştan o kadar çok kızdın ki onlardan uzak durmaya başladın. Onlarla böyle konuşursanız, birisinin arkadaşınız olmayı bırakması gibi. Açıkça bir insan olarak hoşlanmadıysanız, arkadaşınız olur mu? Daha da önemlisi, senden hoşlanmayan biriyle arkadaş olur musun?
Kendimizi küfürlü bir ilişki içinde bulduğumuzda ya da basitçe arkadaşlarımızın sözleri ya da eylemleriyle rahatsız ettiğimizde, çoğumuz kişiyle yüzleşmek ve çoğu zaman kötü bir tartışmaya dönüşecek olan anlaşmazlığımızı dile getirmek için elimizden gelenin en iyisini yaparız. Bazen bu, arkadaşlığın kopmasına bile yol açabilir, çünkü gerçekten, kim hakaret eden, onları küçümseyen veya kendilerini herhangi bir şekilde kendileri hakkında kötü hissetmelerine neden olan biri olmak ister?
Önemsediğimiz insanlarla arkadaşız, çünkü bizi iyi hissettiriyorlar, çünkü bizi dinliyor, destekliyor ve seviyorlar ve ihtiyaç duyduğumuzda bize kolay bakıyorlar. Her şeyden önce, belki de bize saygı duyan insanlarla arkadaşız.
Dünyadaki en sevdiğiniz kişiyi hayal edin - dünyayı düşündüğünüz ve asla incinmeyi hayal etmeyeceğiniz bir kişi. Şimdi, kendi kendinize konuşma şeklinizle konuşmayı hayal edin. Nasıl ses çıkarırsın? Onları nasıl hissettirirdi? Onların fikrini değiştirir mi? Seni hala arkadaş olarak mı istiyorlar?
Kural basit: Söyledikleriniz arkadaşınızı rahatsız ederse, kesinlikle sizi rahatsız edecektir.
Kim olduğumuza göre koca ya da sıkıcı veya yetersiz olduğumuzu küçümsemiyoruz (veya ne seçtiğimiz diğer aşağılayıcı sözlerden); kendimizi düşünen ve söyleyen kısmını küçümsüyoruz.
Kendine nefret, sezgisel olarak, bizim kusurlarımıza yönelik değildir, ama kafamızdaki sürekli olarak bize onları hatırlatan küçük sese yönlendirilir. Kendimizden memnun değiliz, çünkü kendimizle olan ilişkimizden memnun değiliz, başka türlü değil.
Üzerinde çalışman gereken kusurların değil: kendinle konuşma tarzın. Tabii ki sorun, kendimizden ayrılamamamız veya kendimizle kötü niyetli bir ilişki bırakamamamızdır. Yapabileceğimiz şey kendimizle konuşma şeklimizi değiştirmek.
Mucizevi bir vahiy ortaya çıkarmaya çalışmıyorum ya da yaşamdaki her sorunun çözümünün kendimizle olan ilişkimizden kaynaklandığını önermiyorum - hiçbir şey bu kadar basit değil. Ben de kendinden nefret dolu konuşmayı bıraktığınız anda, her kötü alışkanlığınızı anında bırakacağınızı ve hayatınızdan memnun kalacağınızı söylemiyorum.
Kim olduğunuzun daha iyi bir versiyonu olmak için izlenmesi kolay bir adım yoktur.Tıpkı mükemmel bir arkadaşlık olmadığı veya ideal bir ilişki için bir formül olmadığı gibi, daha doyurucu bir yaşam için evrensel bir harita yoktur. Hepsi çok bireysel ve çok kişisel.
Ancak, tüm hayatınız boyunca her an sizinle birlikte olan tek kişi sizsiniz. Kendinle konuşmayı seçtiğin tarz gerçekten sana ve sana bağlı.
Kendinize iyi davranarak yolculuğu çok daha kolay hale getirebilirsiniz - en azından yalnızca sizin sevdiğiniz biriyle değil, sizi de seven biriyle birlikte olmak.
Bir tür deney olarak düşünün: bir dahaki sefere nasıl bir şey hakkında bir fikriniz varsa, bir arkadaşınıza böyle bir şey söyleyip söyleyemeyeceğinizi kendinize sorun. Kendinle, seni önemseyen biriyle, duygularını asla incitmek istemeyecek biriyle konuşacağın gibi konuş. Kendine güven ve arkadaşlığı senin için önemli olan biriyle - nasıl saygı duyduğunla konuşacağın gibi konuş.
Bak ne oldu.
