Hepimiz farklıyız ve onunla yüzleşelim, bazen hepimiz biraz tuhafız. Öyleyse neden hepimiz yokmuş gibi yapıyoruz?
Hepimiz oradaydık. Devam eden bir konuşma var ve herkes bunu ya da buna başını sallıyor ve hemfikir. Ve iç sesiniz “Traitor!” Diye bağırıyor olsa bile, başınızı sallıyorsunuz ve yapmadığınızda aynı fikirde gibi davranıyorsunuz.
Bu normal değil mi? Olabilir. Ama doğru mu?
Muhtemelen kabul etmek istediğimizden daha sık, kendimizi sadece uyum sağlamak, geçinmek, dalga yapmak veya tuhaf görünmek için gerçek duygularımıza karşı giderken buluyoruz. Öyle görünüyor ki, hayatta yapılması gerekenlerin nerede olduğunu birçok kez vardır, öyleyse yapıyoruz… ama hangi bedel karşılığında?
Farkında bile olmadığınız zaman en güzelinde olabilir misiniz?
KaynakŞimdi bu biraz röntgenci görünebilir, ama benimle kal. Seni bilmiyorum ama sadece kimsenin izlemeyeceğini düşündükleri o küçük anlardaki insanları görmeyi seviyorum. Sadece bir süre için dünyadan ve kendileri ile yalnız ayrıldılar. Ne kadar farklı görünüyorlar: Davranışlarında ve tepkilerinde dürüstlük, çünkü bir izleyici veya herhangi bir yargıyı algılamıyorlar. Çok güzel ve bu yüzden neredeyse bir saniye boyunca onlara biraz aşık oluyorsun.
Daha sonra, sanki bir transtan çıkarken olduğu yere geri dönüp etrafa bakıp tekrar bakmaları gerektiğini düşündükleri bir şekilde “harekete geçmeye” başlıyorlar çünkü birileri muhtemelen izliyor. Bir kerede, o ilginç korumasız ‘bir şey“ vardı.
Birkaç ülkede seyahat edip yaşadığım ve kendimi farklı kültürlere daldırdığım için çok şanslıyım. Bana her zaman göze çarpan bir şey, insanların, nasıl ve nerede büyüdüklerine bakılmaksızın, sığmaları gerektiğini kuvvetli hissettirdiği görülüyor. Bu, genellikle bazı durumlarda ömür boyu en garip ve harika kısımlarını bastırmak anlamına geliyor. .
Hepsini riske atabilir ve felaketle sonuçlanan tam olarak sizi yaralayabilir mi? Herkesin görmesi için ruhumuzu incittiğimizde gerçekten ne var?
Öyleyse, gerçek kendimizden kopup yaşadığımız anlarda yaşamaya devam ettikçe, yaşadığımız anlar, haftalar, yıllar gibi anlaşmak, uyum sağlamak gibi davranmak için ne veriyoruz? Tuhaf, ilginç ve eşsiz içimiz gölgelerde gizlendiğinde, arada bir güvenli olduğunda sadece bir kere ortaya çıkar.
Gerçek duygularımızı mahvedersek, ofise biraz fazla gürültülü olan kıyafeti giyersek, sosyal intihar mı yapıyoruz, çünkü bizi mutlu ediyor, akşam yemeği partisine kabul et, sohbet, aslında Beyonce’e dayanamıyoruz ve sırrımızı paylaşmıyoruz. karanlık pop müzik yerine takıntı mı?
Olabilir.
Belki birkaç arkadaşımızı kaybeder, bir sürü randevu alırız ve birkaç kişiyi üzürüz, ancak bir saniyeliğine etrafta dolanan insanları hayal edin.
Bizim gerçek kendimiz olarak daha sık yaşamaya devam etmenin bir bedeli varsa, buna değdiğini söyleyebilirim.
Hayatta birkaç kez, bir başkasına âşık olduğum, “doğru hamleyi yapmadı” veya “çok havalı görünüyordu” veya 'beni bununla ya da zekice ifadesiyle etkilemiş olduğum bir anı belirleyebiliyorum. '. Bunun yerine, büyük bir göbek gülüşü sırasında kazayla yanlarına çekildiklerinde veya beklenmedik bir anda hiç bilmediğiniz bir sırrı paylaşırken, her zaman bu doğal anlarda olmuştur.
Gelecek yıllarda hatırlandığında kalpten gülümseyecek bir evde kimse olmadığını düşündüğünüzde aynanın önünde dans eden Mick Jagger kimliğine bürünüyor. Hepimizin gerçekten gülünç olduğunu ve neden saklanmayı denemek için can attığımızı söyleyen o küçük gerçeğe bir bakış.
Korkuyu hissetmek ve yine de yapmak
KaynakArtıkları daha güçlü bir hale getirmenin verdiği heyecan size daha fazla güveniyor.
Elbette, kendimizi açığa vurup kendimizi sık sık yargısal yan bakışlara ya da garip bakışlara açıp kendimizi açığa çıkarmak ve dünyanın gerçekte kim olduğumuzu görmemizden korktuğumuz korkutucu, riskli ve sinir bozucu. Hayatta herkesin senden hoşlanması veya hatta seni anlaması gerektiğini söyleyen bir kural yoktur; çoğu insan muhtemelen kendilerini çoğu zaman anlamamaktadır.
Öyleyse, kendine bir mola ver ve iç tuhaflığınla arkadaş ol.
Hepimiz ona sahibiz ve söyleyecek şeyleri, yapacak işleri ve hatta yapacak hataları var. Onu boğduğumuzda, kim olduğumuzu ve burada kendi benzersiz hikayemizi ve amacımızı bilerek yaşanacak olan kendi gerçeğimize ve muhtemelen de kaderimize bir tıkanıklık yaratırız.
Arkadaşlarınızın ya da tanıdıklarınızın gösterileri ne kadar büyük olursa olsun, tamamen havalı bir insan gibi bir şey yoktur.
Halkların çevrimiçi versiyonlarını Facebook ve Instagram gibi platformlarda gördük ve hepimiz gerçeğin çoğu insanın inanmamızı istediğinden çok farklı olduğunu gördük ve bu da sorun değil.
Gerçek şu ki, hepimiz bir sonraki gibi kafamız karışık ve clueless, hepimiz birinin gözünde bir parıltı görmeyi umarak bir başkasına bakıyoruz, bu işi doğru yaptığımızı söylüyor.
Gerçek şu ki, 'doğru' yok, bunun eminim. Sadece istediğin gibi yap ve eğer mümkünse her gün bir süreliğine dışarda tuhaflığını giymeyi dene ve dünyaya gerçek sana aşık olma şansını ver.
