En yakın arkadaşlarımın yaklaşık yarısı, şu anda ilaç aldıkları ruh hali bozukluğundan muzdarip. Aslında, 10 yetişkinden birinin yalnızca ABD'de depresyon geçirdiği söylenmektedir.
Arkadaşlarımdan en sık duyduğum şikayet, ilaçlarının onları zombiye dönüştürdüğüdür;
Duyduğum diğer şikayet, rahatsızlıklarının aileleri, arkadaşları ve iş arkadaşları tarafından bu kadar pasif bir şekilde tanınmasının ne kadar sinir bozucu olduğudur.
Depresyonun gerçek bir şey olduğuna inanmayan bazı insanlar var. Bu insanlara şunu söylüyorum: Herhangi bir zayıflık belirtisi gösterme korkusuyla bu cezaevinde yaşamak zor olmalı; Benim tahminim, kendiniz 'mutlu' olarak sınıflandırılmayacağınızdır.
İnsan olmak, savunmasız olmak ve neler yaşadıklarını tam olarak anlamamıza rağmen, diğer insanlar için hissetmek. Herkese şunu söylüyorum: Deneyin, deneyin, arkadaşınızın veya aile üyenizin neler hissettiğini hayal etmeye çalışın. Pete aşkı için, sadece onlara sor! Depresyonlarının nasıl hissettirdiğini tarif etmelerini isteyin - sizi kelimelerin içindeki bir resmi boyamak için ya da içlerinde nelere karşı olduklarını görmenize yardımcı olacak ne varsa.
Gün boyu sırt üstü bir SUV taşıyormuş gibi hissettiğinizde ve iş yerinde maksimum kapasitede performans göstermesi bekleniyor, çocuklar için masada akşam yemeği yemeyi bekliyorsanız, “sadece mutlu olmanın” oldukça zor olacağını hayal ediyorum. evi iyi durumda tut ve çuvalın içine girmeye çalış - hepsi şikayet etmeden.
Beyninde, arkasına bağlanmış bir SUV ile bu görevlerin her birini deneyen birini düşünmek için bir saniye beklemenizi istiyorum. Yüklerini hissediyor musunuz? Fazla yükün ağırlığı? Yorgunluk fiziksel ve duygusal olarak yataktan kalkıp günle yüzleşir mi? Eğer evet ise, gerektiği gibi empati deneyimliyorsunuz.
Yani, empati kurabildiğimiz için bizim için iyi. Ancak, bu kadar ağır bir yükü sürüklemesine rağmen, her gün elinden gelenin en iyisini yapan o asılsız kahramanların övgüleri nerede?
Sorun şu ki, depresyonun son birkaç yıl içinde medyada verdiği tüm ilgiye rağmen, acı çekmeyi sevdiğiniz birisine yardım etmenin istatistiklere değil, empatiye ihtiyacı var.
Empati, başka bir insanın duygularını anlama ve yaratıcı biçimde girme gücüdür.
Annemin en iyi arkadaşı, annemin gülünç olduğunu düşündüğü sert yılan korkusu vardır. Niye ya? Çünkü çoğumuz yılanların bizden daha fazla korktuğunu biliyoruz. Anneme, yollarında küçük bir yılan yerine, kocaman bir aç aslan olduğunu düşünmenin nasıl olacağını hayal etmesini söyledim. Annem arkadaşının bir aslanı fazla tepki gösterdiğini düşünmezdi.
Ona bir dakika ayırmasını ve önünde duran bir aslanı hayal etmesini söyledim - bar yok, sınır yok, sadece büyük bir et yiyen aslan. Annem arkadaşının yılanlarla aynı tepkiye sahip olacağı konusunda hemfikirdi; terörle donardı, belki biraz çiş yapar ve sonra çığlık atar!
Bu yüzden bir dahaki sefere bir yılanla karşılaştıklarında, anneme durmasını ve arkadaşının aklında, bu yılanın gerçekten dehşet verici bir aslan olduğunu fark etmesini söyledim. O zaman, arkadaşının yılana verdiği tepkiden biraz daha empatik olabilir.
Peki empati nasıl yardımcı olur?
KaynakBirine gülmek ya da duygularını reddetmek, sesini almaktır, böylece acılarını çevrelerindeki herhangi birine iletemezler çünkü sadece sağır kulaklara düşer.
Hepimiz hayatımızın bir noktasında en azından hafif derecede depresyondayız. Depresyondaki arkadaşınızın veya eşinizin ne kadar düşük ve korkunç hissettiğini hayal etmek zor değil. Ve hayal edemiyorsanız, sizden bir resim çizmelerini isteyin ve anlamak için elinizden geleni yapın.
Duygularını doğrula ve kendi tarafında olduğunu bilmelerini sağla. Mücadelelerinde saygı ve desteğinizi hak ediyorlar. Depresyonda olan birinden sadece neşelendiriyor diye neşelenmesini bekleyemeyeceğinizi not etmek önemlidir. Görme güçlüğü çeken birine kör bir kişiye söylemek gibi.
Depresyon çok zor. Evet, ilaçlar var, ancak depresyonu tamamen ortadan kaldırmıyorlar. Hala inişler ve çıkışlar olacak. Sadece bu iniş ve çıkışlarda orada olmak, yapmanız gereken tek şey. Arkadaşlarımı seviyorum. Acı çekerken acı çekerim çünkü birlikte acı çekmek tek başına acı çekmekten daha iyidir.
Başka ne yardımcı olabilir?
Oğlum Asperger'in bir sonucu olarak depresyondan da etkilendi. Bu, özellikle kendini olumsuz ve kendini mağlup hissettiğinde, bazen kullandığımız basit bir meditasyondur:
Bulut Meditasyonu
Kaynak- Uzanın ya da rahatça oturun ve rahatlayın. Düşüncelerinizin yargılamadan serbestçe dolaşmasına izin verin.
- Düşüncelerin sadece düşünceler olduğunu kendinize hatırlatın. Günde ortalama 70.000 düşüncemiz var. Olumsuz düşüncelerimiz olması, onların geçerli olduğu anlamına gelmez.
- Sıcak ve güneşli bir günde mavi bir gökyüzü hayal edin.
- Şimdi, olumsuz mavi düşüncelerinizden birini, güzel mavi gökyüzünde etrafında yüzen bir bulutun içinde hapsolmuş olarak hayal edin. “Yeterince iyi değilim” diye düşündüğünüzü söyleyelim. Bu kelimeleri bulutunuzda hayal edin ve ardından hafif bir esinti gelmesine izin verin ve bulutu zihninizin görsel düzlemi boyunca itmeye başlayın ve uzaklaşırken dağılmaya başlayın ve hiçbir şeyde kaybolur. Ne de olsa, bu sadece bir düşünce ve hiçbir şey ifade etmiyor.
- Aynı şeyi aklınıza gelen diğer olumsuz düşüncelerle yapın.
- Meditasyon kendi kendini kontrol etme pratiğidir ve kendi kendini kontrol etme pratik gerektiren bir şeydir. Bulut meditasyonunda iyi olduğunuzda, olumsuz bir düşünce aklınıza geldiğinde günün herhangi bir saatinde tekniği kullanmayı deneyin ve gün boyunca gerginlik, üzüntü ve öfke oluşumunu hafifletmeye yardımcı olup olmadığına bakın.
Paylaşmak istediğiniz bir teknik veya hikayeniz varsa, lütfen yorum yapın. Birlikte, bunun üstesinden geleceğiz.
